Op zaal.

20 november 2013

Heerlijk geslapen, ondanks mijn onderbreking. 7.30 uur een prima ziekenhuis tijd. Tijd voor het ontbijt. Ik merk dat mijn water ik zelfs weg is, krijgen nu ook de vissen niets meer? Een opgewekte zuster komt de kamer binnen lopen, goedemorgen!! Ze stelt zich netjes voor en vraagt waar ik van bezig ben. Nou ik probeer water te pakken?! Zal een korte omschrijving geven van de situatie geven:

Sinds gister avond mag ik gewoon lopen, dat wil zeggen dat ik naar het toilet mag lopen. Tijdens die paar minuten mogen de stekkertjes van mijn borstkast los. Als dit te lang duurt of te vaak gebeurt gaat de machine af als een brandalarm. De kraan is 3 meter bij mijn bed vandaan, de stekertjes zijn 3,5 meter dus ik zeg ideaal om zelf een glas water te pakken.

De zuster kijkt verbaasd en pakt mijn glas water af, mevrouw heeft u al gedronken? Nee, ik kijk waarschijnlijk als of dat glaswater spontaan vlam vat. U weet dat u nuchter moet blijven? Ik weet van niets, ga rustig in mijn bed liggen. Tot mijn eigen verbazing heb ik een paar woorden uitgesproken. 

Mijn ontbijt komt er aan, maar net zo snel als het werd neergezet werd het weggehaald.

Komt de zaalarts langs of ik het red om rond 9 uur naar de artsen kamer te lopen, daar zijn alle artsen om mijn casus te bespreken. Als mijn schema het toelaat? Ja dat moet lukken, als het goed is komen ze zo bij u bloedprikken. Daarna kunt eten en dan kunt gewoon naar de overkant te lopen. Bloedprikken? Maandag middag zijn er al 17 buisjes getapt, bij mijn opname. Toen is er ’s avonds besloten 6 buisjes uit mijn infuus te laten lopen en nu hebben jullie nog niet genoeg? Het is 8.30 uur er komen 2 verplegers met een kar de kamer in lopen. Mevrouw Speksnijder? Ja, zo ver ik weet wel! Tot mijn verbazing kan ik iets meer woorden uit kramen, al hoef ik nog geen voordracht te gaan geven. U geboortedatum? Ja, ja, dat komt zelfs mijn strot uit. Je ziet 1 van de verplegers kijk. Mevrouw we moeten bloed bij u prikken. We zullen alles klaar zetten en dan kunnen we zo beginnen! Ik denk prima, een buisje bloed lig ik niet meer wakker. De deurtjes van het karretje worden geopend, er komen naaldjes, stickertjes en buisjes uit zetten. Mijn bed wordt glad gestreken, hij wordt gebruikt om alle spullen uit te stallen. Ik begin met tellen 1, 2, 3………..17 . 17 buisjes!!!! Natuurlijk wil Sanquin ook wat hebben ofzo? Mevrouw, u armen? Dus ik laat hem graag mijn blauwe speldenkussens zien! Welke kant heeft u uw medicatie gehad? Links. Zijn gezicht verstart, rechts is namelijk nog blauwer, bloedverdunners geven je een smurfen kleur. Prik, 3 buisjes vol en er komt geen bloed meer dus, moet er 4x opnieuw geprikt worden zodat de 17 buisjes gevuld zijn. Ben gelijk krokkie. Terwijl ik mijn beschuit naar binnen werk wordt ik toch verzocht even naar artsenkamer te komen. Daar word ik 5 minuten aangestaard door dames en heren in gekke witte pakjes. Ik moest denken aan een docent die mijn ooit de tip gaf als je voor een hele grote groept staat bedenk dan iedereen is naakt! Bij die gedachte kunnen ze beter een plekje op cardiologie regelen.  Ik moet mijn ledematen bewegen, gekken bekken trekken en praten. Gelukkig kan ik snel naar mijn koffie.

Bij mijn bed aangekomen mag ik douche!! Ahhh geweldig, kan niet wacht!! Al mijn spullen uit mijn kast gehaald ik ben er klaar voor! De zuster komt naar mijn bed,  ik moet u wassen. Moet dat?

Of wil je het zelf proberen? Dat lijkt me prima! Alle plakkers mogen er af, het infuus wordt ingepakt en ik kan douche!!! Cruijff heeft gelijk elk voordeel heeft zijn nadeel, in dit geval is het nadeel een confrontatie met spataders! Niet dat ik daar wakker van lig, ik kan douche. Terwijl ik een vreugde dansje maak vraagt de bezorgde zuster aan de andere kant van de deur of het nog goed gaat. Prima roep ik. Na mijn douche moet ik mag verhuizen, naar zaal. De conclusie is dat zaal een mini kamer is waar 3 mensen naast elkaar kunnen liggen. Mijn kamergenoot is een oudere man die demonstratief zijn Bijbel pakt en zegt dat zou je ook eens moeten lezen. Omdat ik nog geen vertrouwen in mijn spraak heb laat ik gewoon gaan, denk ik man je moest eens weten. Het schema voor de dag is: een echo van mijn hart en een MRI-scan. Dan denk je dat had ik gister toch al gehad, ja mevrouw maar deze is door een andere arts is aangevraagd.