18 november 2013
In de garage van het ziekenhuis gaat de deur van de
ambulance open. Mevrouw moeten we een rolstoel voor u pakken! Ik zeg niets, ben
toch niet te verstaan, en loop gewoon stug door, mankeer niets aan me benen!
Wat denkt die gast, hij spreekt me aan alsof ik een peuter ben, invalide en geen
hersens heb, dus ik ga dus helemaal niet proberen te antwoorden! Goed ik denk 10
minuutjes spoedeisende hulp dan naar huis!
Terwijl er één broeder voorop loopt zit de ander nog steeds in mijn
nek te hijgen, krijg er spontaan een warme kop van. Je hoopt dat je bij de spoedeisende hulp natuurlijk alles van ‘ER’ in real live ziet, helaas ‘medisch centrum west’ in een beetje hip jasje. Dan heb je tot dan toe nog even de hoop op een Vlaamse arts
uit ‘spoed’ maar acht het leven zit soms mee en soms…… .
Me moeder komt de kamer in lopen en ik denk, oh zal zeker
serieus zijn, zo heb ik je nog nooit uit je ogen zien kijken.
Goed neuroloog, zaalarts, 2 coassistenten, 3 zusters, moeder
en zusje nooit geweten dat dit aantal in een dergelijk hokje past. Oké, meneer
Gans de neuroloog spreekt over me hoofd heen over mij tegen me moeder, ik weet
kan niet praten maar ben nog steeds niet gek! Verder heeft de delegatie nog wat
vragen; Heeft u hoofdpijn? Nee, alleen warm in mijn hoofd. Weet u wat er gebeurd
is? Ja, ik kan niet praten. Waar was u? In de auto. Er moet ineens zo snel
mogelijk een scan gemaakt worden van mijn hoofd. Fijn dan stuur ik nog ff een
whappie de wereld in. Eigenwijs als ik ben huppel ik naar de buis waar ik voor
10 minuten met alleen mijn hoofd in wordt gepropt. Ik voel mezelf net een kurk
die in een fles wordt geperst. Na 10 minuten naar het verschrikkelijke gebrom
te hebben geluisterd mag ik gezellig die kamer in. Moeders heeft inmiddels
samen met zus aan het smsen, bellen en whappen geslagen. Neuroloog komt binnen
gelopen met zijn volgers, Mevr. u heeft geen hersenbloeding maar waarschijnlijk
een TIA of een CVA. Check die kwam binnen hoor! Maar zolang hij lekker verder
babbelt denk ja ik doe het toch nog en dat praten daar vind ik ook wel wat op. Hij
staat me nog steeds aan te kijken als of ik niets begrijp. We kunnen er voor
kiezen bloedverdunners te geven in een
hoge dosering, daar bereiken we het meestal het beste resultaat mee, dus ik
stel voor die behandeling in te zetten. Terwijl hij zijn verhaaltje houdt denk
ik daar hadden we dus al aan kunnen beginnen. De 2 verpleegsters komen weer
opdraven en proberen een tweede infuus te zetten en ik zie ze stuntelen.
Met gebaren aanwijzen waar ze moeten prikken maar, de dames
proberen lekker verder, naaldjes lekker wroeten . Bij poging 3 gaan ze eindelijk
naar de juiste plaats en kan er een 2e infuus gezet worden. Ik wordt
een beetje lichtjes hoofd, zal best wel kunnen nadat ze 24 buisjes bloed hebben
getapt. Goed mevrouw we gaan via u infuus 1 uur lang een hoge concentratie
bloedverdunner geven.
Ik denk oké als ik een uur niet kan lopen is het misschien
fijn als ik even na het toilet ga, dat is prima hoor mevr. Terug van het toilet
krijg ik dus ineens een katheter, fijn nee zag ik ook niet aankomen. Fijn, na katheter,
24 buisjes bloed, stickers voor de hartmonitor ben ik blij in een bed op zaal
te liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten