19 november 2013
Ben gebroken als ik om 7.15 uur wakker wordt, wat een nacht!
Gerard Joling zou zeggen; ik heb er geen kracht meer voor! Het bed is een
drama, om de 5 minuten zit in de knoop met mijn draadjes, slangetjes en
infuusjes. Ben ik eindelijk niet in de knoop met al die troep wordt mijn
controle gewoon uitgevoerd om het half uur of 1 uur. Dus lig je net lekker te
slapen komt een zuster je wakker maken
voor je controles; hartslag, bloeddruk, zuurstof, pupillen en moet je alle
ledematen even bewegen met rustellende woorden slaap lekker. Rust, reinheid en
regelmaat klink wel erg Calvinistisch maar, verlang er naar. Mijn infuus wordt ontkoppelt en ik vraag met moeite of ze misschien koffie
hebben, mevrouw u moet even wachten tot het ontbijt. Je snapt natuurlijk dat ik
spontaan een last van ochtendhumeur had! Er wordt wel een glas water voor mijn
neus gezet. Oh lieve help water is voor de vissen gewoon koffie zou fijn zijn. Na
10 minuten wordt het ontbijt geserveerd, met ja wel 1 mini kopje koffie, net genoeg
om het te proeven. Dan hebben we het eten tja, wat moet ik daar van maken? Het
is eten maar je merkt gelijk dat de gemiddelde mens niet zo veel eet als ik, 1
bruinen boterham en een beschuitje daar zal ik de morgen niet mee halen. Dus regel met wat praten en gebaren wat meer
koffie en 3 boterhammen. Dat kost wat moeite want als je niet praat denken
mensen gelijk dat je seniel bent of als een peuter. Gelukkig is de zuster van
de dag een toffe chick. Na mijn ontbijt komt het de medicijnen langs. Ik krijg
een lijntje wit poeder in een glas, maf als dit in andere gelegenheden wordt
aangeboden ben ik de eersten die dit afwijst. De zuster met een geel
verkeersregellaars hesje doet er demonstratief water in mijn glas. Met het een
lepeltje wordt het geheel gemixt, Ascal mevrouw,
ik denk je joh er kan nog meer bij. Als ik een beetje bitter smaakje is
weggewerkt, krijg ik als toetje een geel met rode capsule. Een Persantin
mevrouw, bloedverdunner. Voor ik een poging wil wagen om een woord uit te
brengen is ze al verdwenen. Tijdens mijn koffie probeer ik mijn menukaart in te
vullen, maar ik denk dat iemand niet begrepen heeft wat ik brabbelde gister. Na
een nieuwe poging komt de chef aan mijn bed maar natuurlijk snapt zij het ook
niet en is mijn menu aardappel, groente en geen vlees, man je krijgt het aan je
hart hier.
De eerste kaart (mail) wordt bezorgd, das snel, wel een
goede servies. Ik krijg plots een schema onder mijn neus geschoven! We gaan een
echo maken mevrouw, gezellig, we gaan een rondje rijden.
Verschrikkelijk ik moet in een bed heel het ziekenhuis door,
ik zie er natuurlijk op mijn paasbest uit.
Maar goed ik geloof dat ik ook hier geen keus in heb. Een
taxibroeder komt me ophalen, als je in zo’n bed ligt staat iedereen je aan te
staren. Dat staren is vervelend, nog vervelender is dat mensen elkaar gaan vertellen
hoe zielig ik ben in zo’n bed. Er staat een vrouw te wachten voor een kamertje,
met moeite wordt het bed er in gereden. Mevrouw? Met moeite krijg ik binnen 3
minuten mijn eigen achternaam er uit. Dan moet ik ook nog even vertellen
wanneer ik nog geboren ben, ik denk dat kan makkelijker maar toch gaan we met
goede moed een poging wagen. Mevrouw we gaan een echo maken van u nek en kaak,
tijdens de echo kijken we of aders goed zijn? U heeft natuurlijk de informatie
gehad! Welke informatie ik weet van niets, en flats ik krijg een liter gel op
mijn hoofd en een echo apparaat in mijn nek! Na de een half uur rollen zegt ze
ik wil even MRI-scan laten maken wacht hier even en ze loop zo de kamer uit. Ik
zit nog steeds aan allerlei slangen stickers vast en om niet te vergeten hangt
er aan een zak van 3 liter aan mijn bed met urine erin, dus ideaal even een
ommetje de gaan maken toch? Ze komt terug er is een plekje over 20 minuten je
wordt er zo naar toegebracht. Een andere broeder haalt me op en brengt bij de
scan. Ik moet daar op een plank gaan liggen. Na 10 minuten kurkervaring hoor ik
een vrouwenstem zeggen het gaat niet we zetten de scan stop en een collega
spuit even wat vloeistof in u infuus. Dan mag ik weer terug in de scan, waar ik
dan voor 20 minuten in moet blijven. Als er eindelijk weer op mijn bed lig komt
mij eerste taxi weer terug, ik zal je maar terug brengen. Dat is fijn want ik
zou wel kunnen slapen, ik lijk wel een bejaarde!
1 opmerking:
En zo ben je ineens overgeleverd aan de grillen van andere ,echt iets voor mensen zo als wij😄.maar je hebt geen keuze op dat moment .
Prachtig geschreven met hier en daar een vleugje dikke humor .het verhaal is triest maar toch geniet ik ervan .😘Hannie
Een reactie posten