25 november 2013
De onderzoeken van vandaag hebben me opgebroken, men
middagslaapje heeft me gered anders had ik het bezoekuur al niet eens gehaald. Mijn
buurvrouw is weg, het is dus heerlijk rustig op mijn kamer. Vanmiddag merkte ik
dat de kamers weer aardig gevuld waren, opvallend dat neurologie in het weekend
zo rustig is, neurologische aandoeningen ontstaan of openbaren zich toch niet
alleen door de weekend. Ik denk nog even wat na en ja dat kan ik nog :-) terwijl ik voor het eerst in een
week GTST kijk gevolgd door CSI en Bones. Terwijl ik bezig ben mijn tv uit te
zetten mijn smartphone aan zijn infuus te leggen komt er een zuster een bed
opmaken. Ik denk lekker, doe dat morgenochtend ik wil graag slapen. Nou dat kan
ik dus mooi vergeten er komt een hele Marokkaanse familie binnen denderen. Dochter, zoon, kleinkinderen iedereen is
blijkbaar opgetrommeld om iemand in het ziekenhuis te brengen.
Iedereen komt hier natuurlijk met een rede dus het zal wel
allemaal, dochter doet het eerste deel van de opname omdat moeder geen woord Nederlands
spreekt bij dit deel van de vragen zijn alle mannen uit de kamer verdwenen. De
vrouwen verdwijnen en zoon vertaalt en beantwoordt de 2e deel van de
vragen. Gelukkig het is 1 uur eindelijk is de hele invasie opgeheven, slapen! Terwijl
ik mijn voor de 3e keer inwikkel in mijn deken en mijn ogen sluit
krijg ik bijna een hartaanval, nog geen 3 meter van mijn hoofd gaat een mobiel
met ringtone Nokia en volume luchtalarm, terwijl ik poging 4 inzet om te slapen
gaat mijn buurvrouw gezellig bellen, ze kan nog lachen ook! Bij dit soort acties
hoop je dat er een bewaker van 2 bij 2 voorbij komt lopen het geval optilt en
buiten het ziekenhuis boem laat vallen, in dit geval komt er zustertje van een
jaar of 17 de kamer in kijkt en loopt door (niet dat ik tegen jonge zusters ben maar een bitch van 64 had nu wel wat effect gehad).
Mag ik alsjeblieft slapen?
Het is 2 uur mevrouw loopt elke 5 minuten heen en weer en
naar de wc, terug naar bed daarnaast puft ze als iemand van het programma van
de bevalling. Ik ben er zo klaar ben, voor de zoveelste keer strompelt ze
voorbij de muur en haar buik vast houden, ik kom mijn bed uit en vraag of het
misschien iets zachter kan, aangezien ik heel graag wil slapen. Ze kijkt me aan
en zeg ik ziek, dus ik doe dat. Natuurlijk mevrouw en ik lig hier voor mijn lol
want de bedden zijn hier fantastische.
Nadat mevrouw nog een uur heeft liggen puffen loop ik de
gang op, dat moet je dus niet doen ’s nachts er gaan wat lichtjes branden :p,
ik loop naar de zusters post en vraag of er iets gedaan kan worden aan mijn
nieuwe kamergenoot? Sorry, mevrouw spreekt geen Nederlands. Ze verstaat het
prima ze hoort blijkbaar wat ze wil horen! Zonder resultaat loop ik terug naar
mijn bed, de zuster loopt achter me aan, u moet ook niet over bloten voeten
lopen hier, straks valt u en breekt een been! Waarop ik antwoord, ik heb het
idee dat ik op de gipskamer best rustig kan slapen!
Om 4 uur ben ik zo moe dat ik van ellende in slaap val.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten