Week 49 2013
Vandaag mag ik naar de psycholoog en een maatschappelijk werker
en daar moet ik heel blij mee zijn. Persoonlijk zie ik het nut er niet van in
maar ach het schijnt te moeten.
Als eerst heb ik een gesprek met de maatschappelijk
werksters want het is een mevrouw, heel aardig, netjes, beleeft echt niets op
aan te merken. Goed ze begint haar verhaal dat ik 3 CVA’s heb gehad! Heel fijn
ik heb maar 1 CVA gehad dat vond ik al meer dan genoeg maar blijkbaar heeft die
binnen de 100 meter en een mail later al 2 nieuwe op de wereld gezet. Kijk daar
kan je dus een maatschappelijk werkster inzetten! patiënten binding? Het zal wel een vergissing
zijn en ik ga met verder met het gesprek.
Wat is er gebeurt?
Dat heb je kunnen lezen dus ik heb mevrouw het verhaal
vertelt.
Hoe voel je, je?
Fantastisch, ik heb me in tijden niet zo goed gevoelt, wat
denk je, niet lekker natuurlijk.
Kun je het een plek geven?
Wat moet ik dan een plek geven? Nou mijn CVA had zich al
genesteld in mijn hersenpan voordat ik de aanvraag goedkeurt had! Maar moet ik
dat een plekje geven, nee opstaan en verdergaan.
Durf je het te vertellen aan anderen?
Dat ik een CVA heb gehad uhm ja, hoezo zou ik het niet
vertellen?
Vind je het moeilijk dat je, je stem kwijt bent?
Nou ja, het is vooral lastig omdat ik alles begrijp en er echt
wel iets van vind maar iedereen behandeld aan een kleuter!
Zie je, nog vrienden, bekenden buren?
Ja, hoezo niet.
Namelijk omdat je ‘ziek’ bent?
Dus ook al is het geen griepje vind ik dat onzin, iedereen
behalve ikzelf is zich te pletter geschrokken en daarom zouden ze niet
langskomen? Ik heb een bezoekschema en ze kunnen inschrijven!
Zo gaat het nog een paar minuten verder maar, ruim voor de
eindtijd verteld ze me dat ze niets voor me kan doen en wenst me een goed
herstel toe. Fijn nu mag ik 20 minuten langer wachten op mijn volgende
afspraak.
In de wachtruimte pak ik een koffie en wacht ik tot de
psycholoog mijn op komt ophalen.
De psycholoog is ook al een vrouwelijke vorm, ik kan weer
gaan zinnen deze pakt het iets anders aan ze heeft net al van haar collega
gehoord over mijn ervaringen en wilde nog vragen stellen.
Heb je een fijne jeugd gehad?
Hallo ik zit hier voor mijn CVA mijn jeugd lijkt me niet zo’n
belangrijk onderwerp.
Oh wil je er niet over praten? Dan praten we er niet over!
Nou ik wil er wel wat over zeggen maakt mij niet uit maar
vind het onzin, mijn jeugd was prima.
Woon je in de stad?
Nee een dorp zeg maar gerust gehucht.
Speelde je buiten?
Nee natuurlijk hallo, in mijn tijd waren er geen ipods,
ipads, smartphones, pc’s of dat soort ongein, je speelde buiten.
Wat voor onderwijs heb je gehad?
Gewoon basisonderwijs
Ik bedoel openbaar , Christelijk, Katholiek of vrije school.
Christelijk protestants onderwijs.
Wat heb je daarna gedaan?
Land en tuinbouwschool, dierverzorging, pabo en theologie.
Kon je geen keuze maken?
Ja wel maar ik moest wat he.
Ik hoorde van mijn collega dat je geen enge ervaringen hebt
van je CVA klopt dat?
Nee ik kon alleen niet praten.
Je hebt geen pijn gehad?
Nee
Het is toch een bijna dood ervaring zou je zeggen en je hebt
geen angst gehad zeg je, je mag er we bang voor zijn?
Ik ben dankbaar dat er niets gebeurt is dat er geen gewonden
zijn gevallen omdat ik last had van een CVA. Ik ben dankbaar dat ik er zo goed
van af gekomen ben. Ik ben dankbaar voor al mijn zegeningen, maar ik heb echt
geen angst gehad, ik heb geen moment gedacht dat dit mijn dood zou zijn maar
als het zo was geweest deed het in ieder geval geen pijn!
Mevrouw moet nu even recht op haar stoel gaan zitten die
kwam aan.
Je zegt pijn bij de dood ben je daar bang voor?
Nee, niet echt alleen iedereen wil heel oud worden in goede
gezondheid en slapend doodgaan maar, weet dat dit niet voor iedereen weg geld.
Oh heb je een idee over doodgaan?
Ja is dat zo raar?
Nee, dat niet. Heb je wel eens een dode gezien?
Ja, dat heb ik wel eens gezien (als zij suggestief doet kan
ik dat ook).
Meestal vinden wij dode en zieken mensen eng en geven een
God de schuld?
Nu was ik er klaar mee echt klaar mee:
Mevrouw mijn vader is overleden toen ik 21 was, ik heb
gezien wat lijden dus is en ik ben niet bang voor de dood. Ik hoop graag 100 te
worden en was zeker niet van plan uit te stappen maar, als het zo is dan kan ik
daar zelf niets aan veranderen. Ik heb totaal geen idee wat ik hier moet gaan
doen met deze vragen komen we natuurlijk niet veel verder.
Ze is geschokt. Dat is hard?
Nee, dat is niet hard dat is het leven en dat krijg je niet
altijd als een zacht gekookt eitje gepresenteerd! Als je op deze aarde geschopt
wordt weet je zeker dat je er ook vanaf gaat, tussen door hoop je dat je de
juiste schoenen aangereikt krijgt maar het pad moet je toch volgen.
Soms kan je links of rechts of rechtdoor maar sommige dingen
komen toch op je pad en daar moet je van het beste van maken. Als ik hier ga
zitten miepen over hoe zielig ik wel niet ben, ben ik over een uur heel zielig.
Je bent ook zielig?
Nee, ik ben niet zielig het zit me niet mee, het is heel, heel,
heel, heel vervelend maar ik ben niet zielig.
Ik denk dat je sterk bent maar iedereen heeft een moment dat
hij of zij het niet meer aan kan.
Dat moment heb ik niet of nog niet gehad maar als ik hem heb
dan bel ik mijn huisarts en die kan me best wel doorverwijzen.
Mevrouw zit verstokt in haar stoel
Ja, ja, heb je wel het idee dat je het verwerkt als je zo
hard ben?
Hard? Ik kan huilen om Bambi dus hoezo hard?
Ik kijk op de klok ik heb nog vijf minuten.
Ze gaat het afronden, gelukkig daar zijn we ook weer vanaf.
Mevrouw Speksnijder ik denk niet dat ik u iets kan aanbieden
waardoor je het makkelijker kan verwerken. Ik heb de indruk dat u zelf prima
weet waar u staat en waar u naartoe wil, als u hulp nodig heeft kunt u mij
bereiken maar dat lijkt me in u geval niet nodig om nog een vervolg afspraak te
maken.
Mij ook niet.
Het enige rare onderbuik gevoel wat ik aan deze morgen
overhoud is;
Als je halverwege in de put klem zit ben je eerder op de
bodem dan boven!
Verder onthoud ik mij van elk commentaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten